29 agosto 2010

Spoffin



Mentre questo weekend ad Amsterdam impazza l'Uitmarkt, la grande kermesse annuale dove l'ultimo weekend di agosto viene presentata l'offerta culturale del nuovo anno, sabato io me sono andata ad Amersfoort a vedere il primo festival di teatro da strada Spoffin. Con me Roberto Bacchilega e Barbara Summa di Radio Onda Italiana.
Spoffin (un gioco con le parole spin off) nasce come unione di due festival culturali (le Keistadfeesten e il Festival Etcetera) che si tenevano ad Amersfoort da anni, e vuole essere una vetrina dei piccoli gruppi di teatro da strada dell'Europa del Nord. Infatti sono presenti anche molti impresari e organizzatori di festival stranieri, che hanno in questo modo la possibilità di vedere in azione, nel contesto giusto, questi giovani di grande talento.
Tra un temporale e l'altro (che qui di acqua ne sta venendo giù davvero tanta in questi giorni) sono riuscita a vedere alcuni spettacoli, ma quello dei due ragazzi italiani, Emilia Taurisano e Leo Cristiani della Compagnia I'm, l'ho visto due volte.
Vi lascio alle fotografie, che a volte dicono più di mille parole.

~~~~ Nederlands

Terwijl de Uitmarkt dit weekend Amsterdam in zijn greep heeft, ben ik zaterdag naar Amersfoort gegaan om het eerste straattheaterfestival Spoffin te zien. Met mij waren Roberto Bacchilega en Barbara Summa van Radio Onda Italiana.
Spoffin (een spel met de woorden spin off) is dit jaar ontstaan als een totaal nieuwe formula uit de samensmelting van twee andere culturele festivals, de Keistadfeesten en Festival Etcetera, die al jaren in Amersfoort werden gehouden. Spoffin wil een soort etalage zijn voor kleine straattheatergroepen uit Noord Europa. Er lopen dit weekend ook veel buitenlandse organisators van festivals rond in Amersfoort, die de gelegenheid krijgen om deze talentvolle jonge mensen in actie te zien in de perfecte omgeving: de straat.
Tussen de buien door is het mij gelukt om enkele voorstellingen te zien en die van de twee Italiaanse artiesten, Emilia Taurisano en Leo Cristiani van de Compagnia I'm, heb ik zelfs twee keer gezien.
Hieronder volgen wat foto's, die vaak meer zeggen dan duizend woorden.

Leonardo Cristiani ed Emilia Taurisano durante l'intervista rilasciata a Radio Onda Italiana
Leonardo Cristiani en Emilia Taurisano tijdens het interview voor Radio Onda Italiana

Alcuni momenti dello spettacolo di Emilia e Leo, Excess, un sottile gioco di seduzione e scambio dei ruoli con abili passaggi delle palline tra mani e piedi. Immaginatevi in sottofondo le splendide note della Carmen di Bizet, tra cui la famosa Habanera che accompagnano per mezz'ora questo spettacolo.
Enkele momenten van de voorstelling van Emilia en Leo, Excess, een subtiele verleidingsspel en rolverwisseling met razendsnelle passages van de balletjes tussen handen en voeten. Bedenk in de achtergrond de mooie muziek uit de Carmen van Bizet, waaronder de beroemde Habanera, die een half uur lang de voorstelling begeleiden.

Theater Leela di Christoph Priesner (Austria) con lo spettacolo: Show Bizarr! Keep it simple and stupid. Un mix accattivante di giocoleria e clowneria dove il pubblico viene continuamente coinvolto, ora per una foto, ora per farsi reggere l'attrezzo per la corda molla, oppure per farsi passare le fiaccole accese.
Theater Leela van Christoph Priesner (Oostenrijk) met de voorstelling Show Bizarr! Keep it simple and stupid. Een aantrekkelijke mix van clownerie en acteerwerk waar het publiek continu wordt betrokken: voor een foto, om het touw vast te houden waarop hij in evenwicht loopt, of om de aangestoken fakkels aan hem over te handigen.

Il gruppo olandese Aardlek con la rappresentazione Anderland: un luogo qualsiasi può essere una casa se ha alcune caratteristiche specifiche delle case, come per esempio un campanello, un secchio dell'immondizia o un letto. E due abitanti di questa casa sui generis cercano di comunicare, ognuno a modo proprio.
De Nederlandse toneelgroep Aardlek met de voorstelling Anderland: een willekeurige plaats kan een huis zijn indien deze wat typische kenmerken van huizen bezit: zoals een bel, een afvalemmer of een bed. En twee bewoners van dit zogenaamde huis proberen met elkaar te communiceren, elk op zijn eigen manier.

Kevin Brooking (US) & Colm O'Grady (IE): Naked Lunch. Me li sono quasi persi, questi due divertentissimi performers, ma del loro spettacolo sono riuscita a vedere gli ultimi 10 minuti, il dessert. Un gioco di pentole e popcorn davanti alle porte della chiesa di Nostra Signora. 'In Irlanda una cosa del genere non sarebbe state neanche lontanamente pensabile', mi racconta Colm dopo la rappresentazione. Figuriamoci in Italia!
Kevin Brooking (US) & Colm O'Grady (IE): Naked Lunch. Ik heb de voorstelling van deze twee gekke performers bijna gemist, want ik heb alleen maar de laatste 10 minuten gezien, het toetje. Een spel met pannen en popcorn voor de deuren van de Lievevrouwekerk. 'Dat was in Ierland echt niet eens denkbaar geweest, vertelt Colm mij na afloop. Ook niet in Italië, Colm!
 
DaaD: La cuisine macabre. Uno spettacolo piuttosto complicato e pieno di complicazioni che con tutti i bambini inutili presenti e il variopinto pubblico che si affollava per veder meglio non sempre sono riuscita a cogliere. Una carrozza lugubre tirata a mano sulla piazza da altrettanto lugubri attori, una specie di famiglia con un ristorante ambulante che coinvolge il pubblico in un gioco dall'umorismo nero.
DaaD: La cuisine macabre. Een tamelijk ingewikkelde voorstelling vol rare situaties die mij niet gelukt is om goed te begrijpen vanwege al die onnodig aanwezige kinderen en het kleurrijke publiek dat zich voordrong om beter te kijken. Een lugubere koets wordt met de hand door het plein getrokken door net zo lugubere acteurs, een rare familie met een rondreizend restaurant die het publiek betrekt in een spel met zwarte humor. 
 
Amersfoort

Il villaggio degli artisti con il FlexOtel: containers trasformati in 2 camere con 2 letti ciascuna.
Het artistendorp met de FlexOtel: containers omgebouwd tot 2 dubbele kamers.


Al villaggio degli artisti le cassette dell'asta del pesce diventano comodi sedili che di notte si illuminano.
In het artiestendorp worden de kisten van de visafslag lekker zittende bankjes die 's nachts licht geven.

Last but not least, ringrazio il cuoco del villaggio degli artisti nonché amico Andrea Sossi, che ha ci accolto alla fine del nostro giro di interviste per Radio Onda Italiana.
Last but not least, wil ik de kok van het artiestendorp bedanken, vriend Andrea Sossi, die ons heeft ontvangen aan het einde van onze interviewsrondje voor Radio Onda Italiana.

28 agosto 2010

Radio Cucina compie 2 anni
Radio Cucina wordt 2 jaar oud


Ebbene sì, a dicembre saranno 3 anni che blatero regolarmente ogni terzo martedì sera del mese per Radio Onda Italiana sulle frequenze di Salto, ma è solo 2 anni fa che ho aperto questo blog per dar sfogo alle mia voglia di chiacchierare.
Un blog che è diventato un quaderno digitale personale di appunti per le mie ricette, ché la memoria è una cosa strana e ogni tanto mi dimentico cosa ho cucinato e soprattutto come. Un quaderno digitale che mi permette di star vicina all'Italia, un paese che, malgrado io stia benissimo in Olanda a fare l'uccello esotico, tuttavia mi manca per quello che produce di cibo e cultura.

PS: queste torte - e relative foto - non le ho fatte io, ma Bill Gates, che ringrazio per avermele messe a disposizione.

~~~~ Nederlands


Zelf geloof ik het amper, maar in december is het al 3 jaar dat ik regelmatig, elke derde dinsdag van de maand, ratel door de microfonen van Radio Onda Italiana via de frequenties van Salto. En het is maar 2 jaar geleden dat ik begonnen ben met deze blog om mijn geratel een andere uitlaatklep te geven.
Een blog die ook een persoonlijk digitaal notitieboekje voor mijn recepten is geworden, want het geheugen is iets raars en af en toe vergeet ik wat ik heb gekookt en vooral hoe. Een notitieboekje dat mij in staat stelt om Italië dichtbij te voelen en houden, een land dat ik toch mis wat betreft eten en culturele expressie.
Dit ondanks het feit dat ik me helemaal op mijn gemak voel in Nederland, waar ik het exotisch vogeltje mag uithangen.

PS: deze taarten - en foto's - zijn niet door mij gemaakt maar door Bill Gates, die ik wil bedanken om deze aan mij ter beschikking heeft gesteld.

25 agosto 2010

Film: Io sono l'amore - I am love

Non sono una che ama molto i cinema: troppa gente rumorosa, poltrone troppo basse e sempre qualcuno più alto di me piazzato proprio davanti a togliermi la visuale. E quindi raramente ci vado.
Il rovescio della medaglia è che mi tocca aspettare anni (se mi va bene) prima di vedere qualche bel film in televisione.
Venerdì scorso sono stata invitata ad una proiezione riservata alla stampa olandese (ed io come redattrice radiofonica sono stampa olandese) del film Io sono l'amore di Luca Guadagnino.
In Italia il film è uscito in primavera e ha suscitato pareri decisamente contrastanti nella critica: c'è stato a chi è piaciuto, c'è stato anche chi l'ha considerato un flop.
La storia è intesa come l'epos di una ricca famiglia borghese di Milano, una di quelle dove solo i soldi contano. Ma i lacci dello status a volte stanno stretti e quando si tenta di liberarsene, succedono tragedie.
Un'atmosfera soffocante che da molti milanesi riconoscono.
A parte la storia, che può piacere o no, non si può negare una estrema eleganza e ricercatezza nella fotografia, a volte anche disorientante.
Per esempio, all'inizio, durante i titoli di apertura, si vede Milano sotto la neve. Bianco e nero. Per chi, come me, non conosce Milano, è difficile stabilire in quale epoca si svolge l'azione. Anche la splendida Villa Necchi Campiglio, costruita durante la prima metà degli anni '30 dello scorso secolo, e arredata con gli arredi dell'epoca, contribuisce alla sensazione di straniamento temporale, come pure la gran quantità di personale di servizio che corre a destra e a manca ad aiutare i "padroni", una cosa un po' fuori moda, ai giorni nostri.
Questa sensazione viene causata anche dal fatto che alcuni avvenimenti nel film semplicemente non avvengono: nonno muore, il figlio si sposa, ma ciò si viene a sapere solo dalle conversazioni, non dal racconto nel film. E questo contribuisce a rendere ancora più vago in quanto tempo si svolge la storia.
Da sottolineare l'eleganza degli abiti dell'attrice protagonista, l'eterea Tilda Swinton, che va a far commissioni in tintoria sobriamente vestita da Jil Sander e con al braccio la classicissima borsa Birkin di Hermès (grazie Nicoletta per le investigazioni fashion!). Anche i suoi abiti lunghi per le cene in casa sono molto belli.
Per quanto riguarda il cibo, argomento che viene parecchio sottolineato nei vari trailers, devo ammettere di essere rimasta piuttosto delusa: mi ero immaginata cose eroticissime ma tutto il discorso cibo si risolve con qualche pranzo in famiglia, un paio di gamberi mangiati al ristorante, la scopata con il cuoco e una minestra di pesce russa che fa scattare la tragedia (o, se vogliamo, la molla liberatoria). Un po' poco, a mio parere, anche se i piatti nel film sono preparati da Carlo Cracco e sono davvero un piacere per gli occhi - e conoscendo Cracco, anche per il palato.
E l'erotismo, beh, se vi dico che durante l'interminabile scena madre della scopata in campagna col cuoco mi sono annoiata mi credete?
Insomma, un film che ha qualche problema di equilibrio e che sicuramente è stato fatto pensando al pubblico straniero. Secondo me, è comunque un film che vale la pena di vedere. E se non al cinema, almeno quando lo passeranno in televisione. Ma per questa opzione bisognerà avere tanta pazienza e la buona memoria di ricordarsi le mie impressioni.

Io sono l'amore, di Luca Guadagnino
dal 26 agosto in 14 cinema in Olanda

~~~~ Nederlands

Ik ben geen grote liefhebster van bioscopen: teveel lawaaierige mensen, te diepe stoelen en altijd een te lang iemand die juist voor mij komt zitten. Dus ik ga er niet vaak heen.
De keerzijde van de medaille is dat ik jaren moet wachten (als ik geluk heb) voordat ik een film op televisie kan zien.
Afgelopen vrijdag ben ik aanwezig geweest bij een persvoorstelling van de Italiaanse film Io sono l'amore van Luca Guadagnino.
In Italië is de film in het voorjaar verschenen en heeft contrasterende kritieken gekregen: veel mensen vonden hem leuk, veel mensen vonden hem een flop.
Het verhaal wil het heldendicht zijn van een rijke burgerfamilie uit Milaan, eentje waar alleen geld telt. Maar status wringt soms en als je probeert je los te maken van dat korset is onheil wat je ten deel valt. Kortom, een benauwende sfeer die door veel Milaneze kijkers is herkend.
Behalve het verhaal, dat je leuk of niet leuk kunt vinden, is het onmogelijk de geraffineerde elegantie van de fotografie te negeren, zo subtiel dat het je soms in verwarring kan brengen.
Bijvoorbeeld, tijdens de openingstitels, zie je Milaan in de sneeuw. Zwart wit. Voor wie net als ik de stad niet goed kent, is het moeilijk om vast te stellen in welke tijd de film zich afspeelt. Ook de mooie Villa Necchi Campiglio, gebouwd tijdens de eerste helft van de jaren '30 van de vorige eeuw, heeft zijn deel in de opwekking van deze tijdsverwarring, om van de grote hoeveelheid personeel niet te spreken, die heen en weer rent om de "bazen" te helpen, iets wat niet echt meer van deze tijd is.
Dit gevoel van tijdsverwarring wordt ook veroorzaakt door het feit dat sommige gebeurtenissen in de film gewoon niet gebeuren: opa gaat dood, zoonlief trouwt, maar dat blijkt alleen uit gesprekken, niet uit de scènes. Tijd blijft niet duidelijk.
Verder is de elegante kleding van de hoofdrolspeelster, de ijle Tilda Swinton, iets wat sterk opvalt: ze gaat boodschappen doen gekleed in een sobere outfit van Jil Sander, met de zeer klassieke tas Birkin van Hermès aan haar arm (bedankt Nicoletta voor je fashionspeurwerk!). Ook haar lange jurken voor de avondjes met gasten thuis zijn erg mooi gestileerd.
Wat eten betreft, een onderwerp dat sterk wordt aangedikt in de diverse trailers, moet ik toegeven dat ik behoorlijk teleurgesteld ben: ik had me super erotische scènes voorgesteld, maar het komt slechts op wat familiediners, een paar rode garnalen in een restaurant, een sekspartijtje met de kok en een Russische vissoep neer. Een beetje weinig, volgens mij, ook al zijn de gerechten in de film voorbereid door ** Michelinsterrenkok Carlo Cracco en een echte lust voor het oog.
En de erotiek, nou, als ik zou vertellen dat ik me fantastisch heb verveeld tijdens de oneindige sekshoofdscène met de kok in diens buitenverblijf in the middle of nowhere in Ligurië, zou iemand me geloven?
Alles bij elkaar een film waarin het evenwicht soms zoek is en die duidelijk gemaakt is met een oog op het buitenlandse publiek. Toch vind ik Io sono l'amore de moeite waard is om te zien. Zo niet in de bioscoop, tenminste als het op televisie komt. Maar voor deze laatste optie moet men heel veel geduld hebben en een goed geheugen om mijn indrukken niet te vergeten.

Voor andere meningen over deze film, lees die van Nicoletta Tavella en die van Karen Luiten.

Io sono l'amore, van Luca Guadagnino
vanaf 26 augustus in 14 filmzalen in Nederland

23 agosto 2010

Torta rovesciata con le pesche di Nonna Ivana
Omgekeerde taart met perziken van Nonna Ivana


La pesca è il frutto che per me più rappresenta l'estate e il sole. Anche qui in Olanda, dove l'estate e il sole non sono sempre un binomio.

L'anno scorso ne feci una torta di pesche buonissima, la Torta di pesche alla fiorentina, su ricetta di Sabrina.
Quest'anno ne ho voluta sperimentare un'altra, la Torta rovesciata con pesche, mandorle e amaretti di Nonna Ivana. A prima lettura mi era subito molto piaciuta questa ricetta di Ivana per la sua semplicità e "casalinghitudine", che Ivana chiama "rustica". Una torta proprio per me perché permette di aggiungere, eliminare o modificare gli ingredienti a seconda della disponibilità in dispensa (e le fisime mentali della sottoscritta). Le mie modifiche le trovate tra parentesi

Torta rovesciate con le pesche di Ivana

50 g burro
75 g cassonade antillaise, per la leggera caramellatura iniziale (50 gr)
4 pesche lisce, nettarine
30 g mandorle sgusciate ma non pelate macinate con
8 amaretti (2 manciate abbondanti di pistacchi sgusciati non salati, tritati grossolanamente)

Per l'impasto:
70 g burro morbido
120 g zucchero (80 gr)
2 uova
200 g farina 00 mescolata a due cucchiaini e mezzo di lievito per dolci
140 ml latte, circa
scorza limone grattugiata, un pizzico di sale

Con le fruste elettriche montare burro e zucchero e aggiungere un uovo alla volta. Versare poco alla volta la farina alternando con il latte, molto importante per la sofficità della torta!
Risulta una crema densa.

Scaldare il burro nello stampo (rotondo smerlato di 27 cm di diametro) sul fornello, quindi distribuirvi lo zucchero di canna e lasciarlo sciogliere per un minuto.

Sistemare gli spicchi di pesca sulla cassonade sciolta col burro, cospargere con il miscuglio di amaretti e mandorle (danno un sapore particolare alle pesche!), versarvi quindi la crema, che si aggiusta abbastanza regolarmente.

Cuocere a 160°C per 40 minuti forno ventilato (o 180° C senza il ventilato).

Note di Marina: ho diminuito lo zucchero ma le quantità indicate da Ivana sono perfette anche se non amate il dolce. La torta è ottima anche a colazione.


~~~~~ Nederlands


De perzik is de vrucht die volgens mij de zomer en de zon het meest vertegenwoordigt. Ook hier in Nederland, waar zomer en zon niet altijd samen gaan.

Vorig jaar bakte ik een perzikentaart om te watertanden, de Florentijnse perzikentaart, naar een recept van Sabrina.
Dit jaar heb ik een andere taart geëxperimenteerd, de Omgekeerde taart met perziken, amandelen en amaretti van Nonna Ivana. Toen ik het recept las, vond ik het meteen lekker omdat het simpel en "huiselijk" was. Een taart naar mijn smaak, want je kunt ingrediënten toevoegen, weghalen of veranderen al naar gelang je het ene of andere wel of niet in je kast in de juiste hoeveelheid hebt staan (of naar gelang de mentale spinsels van ondergetekende). Mijn aanpassingen zijn tussen haakjes te vinden.

Omgekeerde taart met perziken van Ivana

50 g boter
75 g bruine bastardsuiker, voor een lichte caramellisering (50 gr)
4 grote nectarinen

30 g amandelen, gemalen met
8 amaretti koekjes (2 grote handjes ongezouten pistaches, grof gehakt)

Voor het deeg:
70 g zachte boter
120 g suiker (80 gr)
2 eieren
200 g bloem vermengd met 2,5 theelepeltjes gist
140 ml melk, zo ongeveer
geraspte schil van een biologische citroen, een snufje zout

Klop de boter met de suiker totdat deze gesmolten is en de massa mooi dik en wit is geworden. Voeg het eerste ei en als dit opgenomen is in het beslag, voeg het tweede. Meng er de bloem erdoor met af en toe een scheut melk, dat is belangrijk want daardoor blijft de taart zacht!
Het wordt een dikke beslag.

Verwarm de boter in de taartvorm (rond, 27 cm diameter) op het fornuis, strooi er de bruine suiker op en laat hem smelten voor een minuut.

Schik de paartjes perzik op het gesmolten suiker-boter mengsel, strooi er het amaretti-amandelen mengsel erop (het geeft de perziken een bijzondere smaak!), schenk dan het beslag dat vanzelf over het fruit egaal gaat vloeien.
Bak in de voorverwarmde oven op 160° C tijdens 40 minuten met de heteluchtfunctie ingeschakeld (en anders op 180° C zonder heteluchtfunctie).

Noten van Marina: ik heb de hoeveelheid suiker verminderd maar die door Ivana aangegeven is eigenlijk perfect, al houd je niet van zoet. Deze taart is lekker ook bij je ontbijt.

21 agosto 2010

Sail Amsterdam 2010



C'è poco da dire sull'ottava edizione di Sail Amsterdam: le foto parlano da sé.
Er is weinig te vertellen over de achtste editie van Sail Amsterdam: de foto's spreken vanzelf.


Altre foto si trovano sull'album di Rudi.
Meer foto's op de webalbum van Rudi.

17 agosto 2010

Martedì 17 agosto a Radio Onda Italiana
Dinsdag 17 augustus op Radio Onda Italiana


Continua durante la puntata di martedì 17 agosto di Radio Onda Italiana la carrellata di presentazione dedicata ad alcuni produttori del Friuli Venezia Giulia. E parleremo naturalmente dell'estate.

Innanzitutto i dati e i link per gli ascoltatori: dalle 20 alle 21 per il programma in lingua italiana su Salto Wereld FM e dalle 21 alle 22 per il programma in lingua olandese su Salto Stads FM.
Per ascoltare questa puntata in un altro momento, ma entro il 16 ottobre, seguite questo link per l'italiano e questo link per l'olandese.

Non vi spaventate se all'inizio della trasmissione italiana sentite parlare in olandese: è il giornale radio che ci rosicchia 3 minuti di trasmissione.
 
~~~~ Nederlands


Ook de uitzending van dinsdag 17 augustus Radio Onda Italiana  heeft als thema de stad Rome. We zullen luisteren naar korte intervieuws aan Nederlanders die onlangs in de Caput Mundi (hoofdstad van de wereld) zijn geweest. Daarvoor heb ik een speciale muziekselectie gemaakt.

Om op een andere moment naar de uitzending te luisteren, maar vóór 16 oktober, volg deze link voor het Italiaans en deze link voor het Nederlands.

Wees niet ongerust als je voor aanvang van mijn uitzending een radio journaal hoort: het is het nieuws voor de stad en duurt maar 3 minuten.
STAY TUNED!

14 agosto 2010

Giorgio Colutta e l'eco-sostenibilità di un'azienda vinicola
Giorgio Colutta en de milieuvriendelijkheid van een wijnbedrijf



Giorgio Colutta è un produttore friulano di vino i cui prodotti vengono ormai da anni importati in Olanda dal mio amico importatore Jacopo Biadene. La ditta di Colutta si trova un poco a sud di Udine e Cividale del Friuli, per l'esattezza a Manzano, e quindi ne ho approfittato per andare a visitare la cantina ed intervistarlo per Radio Onda Italiana. L'intervista è andata in onda martedì 20 luglio (questo è il link per ascoltare la trasmissione) e avete tempo fino al 19 settembre per ascoltarla.
Come sempre succede quando si lavora, il tempo è tiranno, ma il signor Colutta è riuscito a raccontarmi le cose che più gli stavano a cuore.
L'aspetto che più mi ha colpito è stato il modo appassionato con il quale mi ha raccontato di tutte le misure prese (ed investimenti effettuati, diciamocelo pure) per rendere l'azienda il più eco-friendly possibile.
La ditta, che si chiama esattamente Azienda Agricola Giorgio Colutta - Bandut (dove Bandut è il nome di un antico fondo), ha circa 24 ettari di vigneti nella zona della DOC Colli Orientali del Friuli. I vini prodotti sono quelli tipici di questa meravigliosa zona vitivinicola italiana: il pinot grigio, il (tocai) friulano, il sauvignon, la ribolla gialla, il merlot, il cabernet (franc e sauvignon), il refosco, lo schioppettino, il pignolo e ovviamente il verduzzo e il picolit, il vino più pregiato della regione.
Naturalmente, il vino si fa in vigna, e lì si sta molto attenti a fare solo i trattamenti più strettamente necessari e a basso impatto ambientale.
Ma è nelle cantine dove viene usata tanta energia: in passato quella delle braccia umane, attualmente quella elettrica.

~~~~ Nederlands

Giorgio Colutta is een van de bijzondere wijnproducenten uit Friuli die sinds enkele jaren door mijn goede vriend Jacopo Biadene naar Nederland wordt geïmporteerd. Het bedrijf van Colutta bevindt zich enkele kilometers ten zuiden van Udine en Cividale del Friuli, in Manzano om exact te zijn. Ik heb hem tijdens mijn vakantie in die streek bezocht om hem te intervieuwen voor Radio Onda Italiana. Zijn interview (in het Italiaans) heb ik uitgezonden tijdens het programma van Radio Cucina van 20 juli (hier is de link om de uitzending alsnog te beluisteren) en u heeft de tijd tot 19 september om ernaar te luisteren.
Zoals altijd gebeurt als men aan het werk is, had signor Colutta weinig tijd maar het is hem toch goed gelukt om mij te vertellen over de zaken die hem het meest naar het hart zijn.
Hij heeft op een indrukwekkend gepassioneerd manier verteld over allerlei maatregelen die hij heeft genomen (warvoor hij dus ook investeringen heeft gemaakt) om zijn bedrijf zo eco-friendly mogelijk te maken.
Het bedrijf, dat heet Azienda Agricola Giorgio Colutta - Bandut (waar Bandut è de antieke naam van het landgoed), bezit circa 24 hectaren wijngaarden in het DOC gebied Colli Orientali del Friuli. De hier geproduceerde wijnen zijn typisch van dit fantastisch Italiaans wijngebied: pinot grigio, (tocai) friulano,  sauvignon, ribolla gialla, merlot, cabernet (franc en sauvignon), refosco, schioppettino, pignolo en natuurlijk verduzzo en picolit, de kostbaarste wijn van de regio.
Het spreekt voor zich dat de wijn allereerst in de wijngaard wordt gemaakt, daarom worden daar alleen de meest noodzakelijke behandelingen gegeven met de meest milieuvriendelijke producten.
Maar het is in de kelder waar veel energie wordt gebruikt: in het verleden werd deze geleverd door mensenhanden, nu komt het uit een stopcontact.


È così che l'installazione di un grande impianto fotovoltaico sul tetto del nuovo edificio restaurato adibito a imbottigliamento e deposito fornisce sufficiente energia per mandare avanti l'azienda.
Qui sotto ci sono le foto dei pannelli di resa dell'impianto: all'inizio della nostra visita, quando il sole picchiava, e dopo un'oretta, quando stava per venire a piovere.

~~~~

Daarom heeft Colutta besloten om fotovoltaïsche zonnecellen te laten installeren op het dak van het magazijngebouw waarin ook de wijn gebotteld wordt.
Hieronder zijn er de foto's van het paneel waarin de opbrengst van het systeem te lezen is: aan het begin van ons bezoek, als de zon hard brandde, en aan het einde ervan, een uurtje later, toen het bijna ging regenen.

Oltre a questo impianto fotovoltaico, Colutta ha investito in un nuovo sistema di fermentatori per il vino che non fanno assolutamente uso di energia elettrica, sfruttando invece l'anidride carbonica che si sviluppa durante la fermentazione. La ditta che produce questi fermentatori si chiama Ganimede e sul loro sito potete leggere in diverse lingue come funziona in dettaglio il loro sistema.

~~~~

Behalve de zonnecellen, heeft Colutta geïnvesteerd in een nieuw systeem fermentatievaten voor de wijn die geen elektriciteit gebruiken maar de koolzuur die zich ontwikkelt tijdens de fermentatie. Het bedrijf dat deze vaten produceert heet Ganimede en op hun site wordt er in diverse talen haarfijn uitgelegd hoe het systeem werkt.


La grande villa padronale dove ha sede l'azienda di Giorgio Colutta ha subito diversi lavori di recupero e ristrutturazione.
Così le cantine sono diventate una splendida barricaia e il vecchio "garage" dei carri e degli attrezzi agricoli è stato trasformato in un'accogliente sala per cene e degustazioni. In fondo si vede il tipico "fogolar" friulano, il camino rotondo tradizionale di questa zona.

~~~~

De grote herenvilla waar het bedrijf van Giorgio Colutta is gevestigd is uitgebreid gerestaureerd met respect voor de antieke materialen en architectuur.
Zo zijn de kelders een mooie huisvesting geworden voor de barriques, de kleine (225 l) eikenvaten waar de wijn rustig rijpt, en de oude opslagplaats voor karren en andere landbouwapparatuur is omgetoverd in een sfeervolle zaal waar diners en wijnproeverijen worden gehouden. Achter in de zaal is er een typisch "fogolar", een ronde open haard die je in Italië alleen in Friuli voorkomt.



Nei barattoli sotto spirito ci sono i grappoli delle uve prodotte dall'azienda, in modo da visualizzarne le differenze.

In de potten zitten voorbeeldtrossen in alcohol van de diverse druivensoorten die in het bedrijf worden geteeld.


Tornando al discorso del basso impatto ambientale che Giorgio Colutta vuole realizzare per la sua ditta, mi ha mostrato un nuovo tipo di bottiglia usata per il mercato straniero. Questa bottiglia è fatta di vetro riciclato un po' più sottile del solito, è quindi più leggera e questo consente un risparmio sui costi del materiale e di trasporto che viene a beneficio del consumatore. Il tappo viene fatto riciclando i tappi di sughero naturale usati. L'etichetta è decisamente molto accattivante: riporta in italiano ed inglese alcune delle misure prese dall'azienda per abbassare l'impatto ambientale (recupero acque piovane, uso di prodotti riciclati o eco-compatibili, pannelli fotovoltaici, riutilizzo dei materiali residui della potatura per il riscaldamento) e la colonnina del mercurio al centro è ritagliata nella carta.

~~~~

Giorgio Colutta vertelt ook over een ander systeem dat hij gebruikt om zijn bedrijf zo milieuvriendelijk mogelijk te houden. Voor de buitenlandse markt gebruikt hij flessen van gerecycled glas die dunner zijn dan normaal. Daardoor zijn de flessen lichter en dat betekent een goedkopere fles en minder transportkosten, een besparing die doorgerekend wordt aan de consument. De kurk is ook van gerecycled echte kurk. Het etiket ziet er ook erg aantrekkelijk uit: in het Italiaans en in het Engels zijn enkele maatregelen opgesomd die het bedrijf treft om milieuvriendelijk te zijn: hergebruik regenwater, gebruik van gerecycled of milieuvriendelijke producten, zonnepanelen, hergebruik van afvalhout uit het snoeien van de wijngaarden ten behoeven van de verwarming van het bedrijf enz. Ook leuk is dat het ampul van het kwik is uitgesneden en niet gewoon getekend.


È chiara la preoccupazione di Giorgio Colutta per la terra e il nostro futuro su questo pianeta. L'attenzione al discorso della sostenibilità delle scelte d'azienda si intrecciano bene all'interesse dell'azienda.
Come spesso succede, due piccioni con una fava.

~~~~~

Het commitment van Giorgio Colutta voor het milieu en onze toekomst op deze planeet is duidelijk. De aandacht aan milieu issues bij bedrijfskeuzes is geheel in het voordeel van het bedrijf.
Zoals het vaker gebeurt, het mes snijdt aan twee kanten.




Azienda Agricola Giorgio Colutta - Bandut
Via Orsaria, 32
33044 Manzano (Udine)
Tel.: +39 0432 740315